Terugblik op een traject: ervaring van een deelnemer

REFLECTIE COACHING 7-6-2021

"Het is alsof er de laatste tijd wat schakels zijn omgezet. Puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen. Of een andere flauwe metafoor voor ‘er klikt opeens iets’. Zonder dat het moment van klikken heel expliciet is (die puzzelstukjes zijn zeer geleidelijk gevallen), voel ik me anders dan een voorheen. Er is een ‘vroeger deed ik zus, nu doe ik zo’-gevoel.

Een paar momenten uit ons traject kan ik daarvoor aanwijzen. Een belangrijke was de realisatie dat veel van mijn conflict vermijdende gedrag misschien veroorzaakt werd door hoe mijn moeder vroeger was. Dat ik haar directheid, soms hardheid, wil compenseren met vriendelijkheid in alle sociale situaties, ook al brengt dat mij niet het beste resultaat. De kernkwadranten helpen mij dan een passende reactie te vinden in een bepaalde situatie.

Een ander inzicht is de stop-techniek, die ik regelmatig inzet. Wat ik al zei is dat het geen tovermiddel is, maar het helpt mijn spoor van gedachten te verleggen. Een dreigende spiraal van negativiteit en zelftwijfel te doorbreken.

En een inzicht dat gegroeid is, is dat ik niet de oorzaak ben van gefrustreerde of geïrriteerde houdingen van anderen. Het is een frustratie die zij ervaren, die zij moeten oplossen.

Dit, gecombineerd met al het andere (bijvoorbeeld inzicht in mijn kwaliteiten, gesprekken over hoe je moeilijke onderwerpen bespreekbaar maakt, je eigen grenzen aangeeft en nog veel meer) geven me in ieder geval in de afgelopen week wel duidelijk een andere mindset.

Een goed voorbeeld uit het project waar ik nu al een tijdje aan werk. In de Slackgroep (ik weet niet of je heel erg in dat soort dingen zit, maar het is eigenlijk een chatgroep voor het werk) van het project, merkte ik dat er wat irritatie groeide over de voortgang van het project. Daar maakte ik me eigenlijk helemaal geen zorgen over: aan het begin hadden we duidelijke afspraken gemaakt en we zaten ruim binnen die afspraak. Het waren de verwachtingen van anderen die gaandeweg hoger zijn geworden.

Dat lag buiten mijn invloed. Maar ik wilde wel voorkomen dat irritaties zouden uitgroeien tot frustraties. Dus plande ik even een informele koffieafspraak met de meest mondige ontevreden manager van het stel. Het werd uiteindelijk een heel gezellig gesprek waar ik alle kou uit de lucht kon halen. Niet dat ik me verdedigd heb (alle afspraken waren immers nagekomen), ik ging gewoon op zoek naar zijn verwachtingen en kletste hem een beetje bij over de realiteit.

Dat ik zo’n gesprek aanga met een manager is compleet nieuw voor mij. Daar zou ik me vroeger veel te nerveus voor gevoeld hebben. Eerder had ik me liever overspannen gewerkt dan zon gesprek, zo’n confrontatie aan te gaan. ‘Nu voelde het goed, zelfs prettig om dat te doen.

Thuis merk ik het ook. Mijn partner kan zich nogal gefrustreerd uiten als ze gestresst is of de kinderen druk zijn. Dat trok ik me altijd heel erg aan. Maar nu realiseer ik me steeds beter dat ik niet de oorzaak ben van haar frustratie, maar dat die oorzaak binnen haar ligt.

Het komt neer op meer vertrouwen in mezelf denk ik. Ik vulde onlangs mijn eindejaarsevaluatie in voor het werk. Daar kan ik altijd erg kritisch zijn op mezelf. Deze keer deed ik dat niet. Want ook al is er heel veel niet gelukt wat ik wel had willen doen, ik weet zeker dat ik alles wat ik kan heb gedaan en nog goed ook. In plaats van kritisch en gefrustreerd te zijn over wat ik niet heb bereikt, ben ik eigenlijk wel blij met alles wat me wel gelukt is in dit afgelopen jaar (wat door corona en de aard van het bedrijf ook nog eens extra intens, druk en heftig was).

Het geeft me een kalmte, waarvan ik hoop dat die bestendig is. Ik denk het eigenlijk wel, ik heb het gevoel dat er wat fundamentele schakels zijn omgezet. Daar zal ik mezelf heus wel eens aan moeten herinneren, maar het onderscheid tussen ‘voor’ en ‘na’ blijft duidelijk."

Jan Jaap Holdijk